صدراي دوم

محمد صدرالدين معروف به صدرالمتالهين (979هـ / 1571 م) ، يگانه فرزند خواجه ابراهيم قوامی،  استاندار دانشمند، سياستمدار و مؤمن منطقه فارس  بود که در مدت كوتاهي تمام دروس مربوط به رياضيات، نجوم، پزشکی، فقه، حقوق، منطق ، فلسفه، ادبيات فارسي و عربي و هنر خط نويسي را فرا گرفته و تحت تعليمات دو دانشمند بزرگ زمانه خويش، شيخ بهاءالدين عاملی و ميرداماد  به فيلسوف و عارفی بی همتا مبدل گشت. صدرا فيلسوفی است که عقلها را به شگفت آورد و انديشه تحقيق را در شکوه تفکر متحير ساخت و بلنداى همتش سروهاى سرفراز را سر آمد و چينش زيباى کلامش عقده ها از عقايد برداشت. صراحت در بيان و مرامش دلق رنگ و ريا از چهره ها برگرفت و چماقهاى توهم و تهمت را با سندان پولادين اراده و استقامتش در هم شکست. بزرگمرد فلسفه برين و تک سوار افقهاى بيکران يقين، صدرنشين مسند عرفان و فلسفه و نخستين آموزگار فلسفه متعاليه که نامش روشنی  بخش حلقه فيلسوفان و يادش چشم اندازى  است از خاک  تا افلاک . كثير الاضلاعي بود كه در هر بُعد خود دانشي از دانشهاي رائج زمان خود را با خود داشت، فيلسوفی مشائي، متخصص فلسفه اشراق، ماهر در علم كلام، متبحر در عرفان نظري، مفسر توانا، محدث  كم نظير، اديب، رياضيدان و آگاه از علوم پزشكي، نجوم، علوم طبيعي و حتي علوم معروف به علوم خفيّه  بود. براي ملاصدرا نه در فلسفه و نه در خُلقيات، نمي توان همانندي در ميان فلاسفه غربي يافت. فيلسوف  بزرگ غربی، پرفسور هانري كُربن درباره او معتقد بود اگر بتوان ياكوب بوهمه و سوئدنبرگ را با هم جمع كرد و بر توماس آكويناس افزود، آنگاه ملاصدرا سربرخواهد آورد. انتخاب اين نام مبارک برای قرزندمان با اين اميدو آرزوست که انشاء الله در آينده ای نه چندان دور شاهد ظهور صدرای دومی در عرصه علم و فلسفه ايرانمان باشيم.
 ليلا و حسن، دوم تيرماه 89